Korowód

dzek

Postanowiłem ,idac za sugestią Darka założyć ten wątek.Wprawdzie trudno nazwac Marka Grechutę wykonawcą rockowym,a ta strona jest jemu poświecona,a jednak był w jego karierze okres,o czym sam i wspominał i o czym świadczą jego plyty,gdy ta muzyka nie była mu obca.Nie obce mu były też treści,ktore za sobą niosła.Niewatpliwie przełom lat 60-tcyh i 70-tych,okres konktrultury przeorały na tyle świadmość i sluchaczy i odbiorców i w ogole ludzi,że i Marek nie pozostal wobec tego obojętny.Oczywiscie jego płyty ,nawet takie jak "Droga za widnokres",ktora byc może jest najbardziej rockową plytą Marka,trudno zaliczyc w całej pełni do tego gatunku.To samo można powiedzieć o plytach "Korowód","Magia obłoków"czy "Szalona lokomotywa".Wszystkie te płyty noszą w sobie jakieś elementy rocka,ale też jakżeż się one róznią od rockowego kanonu.Mnie się w Marku podoba,że nie ma u niego tego rockowego "niechlujstwa".Nawet w takich utworach jak "Korowód"Marek śpiewa z nienaganną dykcją ,nie tracąc do końca swojej romantycznej duszy.Być może najbardziej rockowym utworem Marka jest zas moim zdaniem "Może usłyszysz wołanie o pomoc".To bodaj jego jedyna piosenka ,w ktorej pojawia się solo na gitarze elektrycznej i ostre rockowe riffy.A przeciez to gitara i mistrzowie tego instrumentu byli uważani za herosów rocka.Pewnie nie przypadkiem w połowie lat 60 tych pojawiałay się na murach angielskich miast napisy mówiące,że "Eric Clapton to Bóg ".Nigdy nie byłem aż do tego stopnia zafascynowany gwiazdami rocka,aby pisać tego typu rzeczy na murach,ale miałem swego czasu,na słomiankach oblepione całe ściany gwiazdami tego gatunku.Inaczej się odbiera tę muzykę ,gdy jest ona nie tylko muzyką,ale glosem pokolenia ,a inaczej gdy pod osąd poddaje się tylko dzwięki i słowa.Wspomniałem w poprzednim poście o różnych nurtach i zespołach,ktore mnie kiedys fascynowały i oczywiście zapomniałem o zespole,ktory byc może najbardziej swego czasu lubiłęm.Chodzi oczywiście o Doorsów i jego lidera J.Morrisona.Wczesniej byłem ,jak sporo ówczesnych nastolatków zafascynowany zespołem Deep Purple.Oczywiście równolegle sluchałem np Wishbone Ash,Jethro Tull czy np Yes.Lubiłem też pierwsza falę brytjskiego big beatu a więc The Beatles,Rolling Stones,Animals.Był oczywiście tez L.Cohe,Simon and Garfunkel i dziesiątki innych wykonawców.Interesowałem się tez muzyką polską.Niemen,Breakout,Czerwone Gitary,Skaldowie,SBB,pózniej Budka Suflera i wiele,wiele innych wykonawców.Nadal mam wielki sentyment do wielu płyt i wykonawców sprzed lat,choć oczywiście patrzę na nie nieco inaczej.Marek Grechuta w swojej twórczosci przekonał mnie między innymi do tego,iż aby coś było dobre nie musi być wcale jakieś awangardowe czy rockowe.Jego plyta "Pieśni"jest tego najlepszym dowodem.

zimbabwe

Oczywiście że nie wszystko co dobre jest rockowe, a nawet niekoniecznie to co rockowe, nosi w sobie energię (np. gdy słuchałam "Romeo i Julię" Prokofiewa, czułam w tym pewną siłę), ale co do muzyki Marka, to jednak najwięcej elementów rocka zauważyłam w "Szalonej lokomotywie".

Ysandra

Z określeniem "rock" rzeczywiście najczęściej spotykałam się przy "...lokomotywie". To rzeczywiście najbardziej "porywająca" (w wąskim znaczeniu tego słowa) płyta Marka, przy tym ten jego śpiew... A jeszcze większy nerw mają nagrania z '76 roku z płyty "Unikaty", płyta mimo wszystko jest bardziej powściągliwa, wyważona (acz to nie grzech). A to ciekawe, bo zdaje się, że "używali" wtedy klasycznych smyczków, a za WIEM-u były to raczej skrzypce elektryczne... Nie wiem, czy "Drogę..." można nazwać rockiem... Może delikatnym rockiem poetyckim... Smile

? Marek sam mówił wówczas bardziej o jazzie, o pewnych jego elementach. A na "Magii..." jest dużo improwizacji i dużo barw... Jest bardziej jakby rozmarzona... Spotykałam się z określeniem art-rock (czy to to samo co rock progresywny?)

Do wielu czy większości płyt Marka można przypiąć po kilka określeń (jazz-rock, rock progresywny, awangarda, pop, poezja śpiewana, piosenka autorska, kabaretowa, w końcu nawiązywanie do muzyki dawnej), a "Pieśni..." są tak bardzo "własne", to jest po prostu "poezja śpiewana" zaklęta w magiczną formę jej tylko właściwą, to po prostu poezja Tadeusza Nowaka obleczona innym światłem, odczytana w subiektywny przez Grechutę sposób...

PS. Rock (mówię tu raczej o polskim, bo w j. angielskim, niestety, ni w ząb nie rozumiem) może nieść dużo poważniejsze treści niż "poezja śpiewana", która bywa nieinteresująca i wydumana. Bardziej niż "tekst" liczy się chyba "treść". Autorskie teksty Marka nie mogą się równać z np. Brzechwą, Leśmianem, Lipską, Baczyńskim,których teksty pojawiają się często w piosence poetyckiej. Jednak często to jego autorskie piosenki bywają bardziej interesujące i "refleksyjne".

kamila

Zauważyłam że dużo osób słuchających Marka Grechuty lubi rocka.
Ja na przykład podobnie jak autor tematu słucham Doorsów (czasami).
Ale jestem wielką fanką Radiohead.A najbardziej podchodzącą pod rock płytą Marka jest chyba Szalona Lokomotywa.

Jakbym miała nazwać typ muzyki którą tworzy Marek to bezkonkurencyjnie była by to poezja śpiewana.

daeclan

Grupy rockowe szczególnie lat 70-tych mocno odwoływały się do muzyki poważnej. Rock progresywny często określany był jako współczesna odpowiedź na muzykę klasyczną.

Doorsów słucham i ja, zresztą trudno obojętnie przejść obok ich twórczości. Cieszę się również że mogłem odwiedzić grób Morrisona, ale to inny temat.

Twórczość Marka Grechuty która przecież również ocierała się o muzykę rockową jest o tyle ciekawa, że stwarza niezwykły problem do zdefiniowania. Bawi mnie trochę, kiedy czytam w różnych encyklopediach, jak autorzy miotają się wokół tych określeń. Stworzyć coś, czego nie mogą określić krytycy i dziennikarze to coś! W tym względzie jest przynajmniej 1:0 dla Marka. Brawo Smile

dzek

Wczoraj w radiowej trójce ,między godziną 19-tą i 21-szą była ciekawa audycja.Jej prowadzący-Kamil Sipowicz prezentował najciekawsze zespoły hippisowskie.Okazją była 40 rocznica narodzin tego ruchu,który powstał w Kalifornii około roku 1967-go.Oprócz tak znanych zespołów i wykonawców jak J.Hendrix,Moody Blues ,Grateful Dead czy F.Zappa były prezntowane zespoły już zapomniane-Spirit,The Love czy J.Driscoll z B.Augerem.Jak mówił Sipowicz w drugiej polowie września ma pojawic sie na rynku jego książka dotycząca historii polskich hippisów.Kamil Sipowicz to od wielu lat życiowy partner Kory,ktora z kolei uchodziła za jedną z pierwszych polskich hippisek. A ponieważ to wszystko działo się w Krakowie,więc i pośrednio jakieś związki z tym miał i Marek.To w końcu w jego Anawa debiutował na profesjonalnej scenie Marek Jackowski,pózniejszy partner Kory.Wraz z J.Ostaszewskim założyli pózniej słynny Osjan.Z tego co wiem mieszkali oni w latach 70-tych w odległej o kilkanaście kilometrów od Jeleniej Góry ,pięknie polożonej w górach miejscowości Przesieka.A ruch hippisowski wywarł niewatpliwie duzy wplyw na owczesną muzykę,ale też i w ogóle sztukę.Jedna z najsłynniejszych plyt w historii muzyki pop-"Sgt. Pepper lonely hearts club band"The Beatles miała wiele odwołań do tego ruchu.To samo dotyczy filmow/choćby słynny "Easy Rider"-D.Hoopera czy "Znikający punkt:-R.Sarafiana/.

daeclan

Przy okazji ruchu hippisowskiego, warto chyba również wspomnieć o filmie "Hair". Marek niewątpliwie otarł się o ruch, co potwierdzają same zdjęcia z początków lat 70-tych. Myślę że sam "Korowód" można w pewnym sensie ogłosić manifestem ruchu.

Jeśli o ruchu hippisowskim mówimy, to warto jeszcze wspomnieć o festiwalu Woodstoock w 1969 r, który to stał się legendą. Co do samej ksiązki Kamila Sipowicza, myślę że to może być bardzo ciekawa pozycja.