Korowód

daeclan

Najwyższy czas założyć ten wątek, bo pewnie wielu z nas jest już po lekturze książki. Osobiście bardzo ucieszyłem się z informacji, że taka książka będzie i powiem szczerze że czekałem na nią z niecierpliwością.

Można powiedzieć że wiele z tych rzeczy jakie padają w niej, są już rzeczami znanymi, ponieważ po śmierci artysty "puszka Pandory" została rozsypana z wieloma sprawami na jego temat, ale co by nie mówić, książka ta nie tylko porządkuje pewne sprawy, ale dodaje kilka ciekawostek, co dla mnie jako wielbiciela jego twórczości jest sprawą bardzo ważną. Sprawą która mnie najbardziej zaintrygowała, było nagrywanie na magnetofon prób piosenek. Wysłuchać ich dzisiaj to jak odnalezienie zaginionych płócien Van Gogha albo innego Picassa Smile

. Druga sprawa to szczęśliwcy których Marek Grechuta obdarowywał swoimi obrazami. Z drugiej strony fajnie by było gdyby ci szczęśliwcy udostępnili je szerszej publiczności. Wydany album z obrazami Marka Grechuty byłby ciekawą klamrą zamykającą twórczość tego artysty, kto wie, może kiedyś dojdzie do tego.

Książka jest cenna ze względu na prywatne, nigdzie chyba do tej pory nie publikowane fotografie, to rzeczywiście ogromny plus, ale np. zabrakło mi w niej kilku spraw dotyczących Piwnicy pod Różą ( skąd pomysł jej utworzenia, jak do tego doszło itd) oraz więcej szczegółów jego współpracy z Piwnicą pod Baranami ( było nie było 10 współpracy).

Czekam na inne opinie i zapraszam do dyskusji

dzek

Ja na razie jestem na etapie oglądania zdjęć ,które zresztą nie są najlepszej jakości/choc ich ilość jest rzeczywiscie imponująca/.Co do samej treści to tylko pobieżnie i dość wyrywkowo tę książkę przekartkowałem/nie chcę sobie odbierać przyjemności już podczas grunotwnego jej czytania /.Nie mogę więc ją oceniać,niemniej dotarły do mnie ,przeczytane w necie także pewne opinie krytyczne dotyczące pewnych sformułowań i samej stylistyki.Jeśli rzeczywiście jest tak,że pani Danuta mowiąc o Marku używa nader często zwrotu Pan Grechuta to jakoś w ustach żony brzmi to trochę dziwacznie.

BARBARA

Ja jestem w połowie książki i jak dotąd nie dowiedziałam się niczego nowego o naszym Mistrzu. Mam nadzieję, że na pozostałych 200 stronach czeka na mnie jakaś niespodzianka; jak dotąd nie bardzo pojmuję ideę napisania tej książki ... Przyznam szczerze, ze drażni mnie nieco język jakim posługuje się żona Pana Marka. Miałam przyjemność rozmawiać z Panią Danutą; posługuje się Ona bardzo ładną polszczyzną ale nie taką anachroniczną jaka została zastosowana we "Wspomnieniach..." Tego też nie jestem w stanie zrozumieć - czemu to ma służyć?

daeclan

"Komunikuję teraz, mam nadzieję, wyraźnie: tytuł Ocalić od zapomnienia jest tytułem zakazanym. Podpisano:Danuta Grechuta."

Bardzo zdziwiło mnie to zdanie, które pada w tej książce. Rozumiem że jeśli zorganizuję koncert upamiętniający Chopina, nie mogę użyć tej frazy. Nie chodzi o to że żyjąc w komunie, zapomnieliśmy o pewnych prawach, chodzi raczej o pewne ograniczanie nam pewnych oczywistych swobód. Te ograniczenia coraz bardziej są widoczne w życiu codziennym, a to nakaz zapinania pasów we własnym samochodzie, a to nakaz ubezpieczeń, frazy, słowa, a ustrój jakim jest demokracja pewnie jeszcze nas nie raz zaskoczy.
Temat rzeka, ale czasami ręce opadają.

daeclan

W książce jest kilka tematów które pominięto, a które dla nas-fanów są istotne czy też budzące ciekawość. Jest np. zdjęcie Marka Grechuty z Tadeuszem Nowakiem, mnie osobiście bardzo ciekawi jak doszło do spotkania, skąd pomysł na powstanie płyty z wierszami Tadeusza Nowaka itd. Album "Pieśni" ma widać sporego pecha, nie dość że często marginalizuje się tą fonograficzną pozycję w dorobku Marka Grechuty ( jak że niesłusznie!), to teraz książka zupełnie bagatelizuje tą sprawę.

BARBARA

Skończyłam "Wspomnienia..." i doprawdy nie bardzo wiem co napisać...chyba tylko to, że książka nie wzbudziła we mnie ŻADNYCH emocji; kupiłam ją i przeczytałam ... z obowiązku. Szkoda. Jestem zawiedziona.

dzek

Książka,która jest własciwie wywiadem-rzeką z panią Danutą Grechutą to druga na naszym rynku pozycja poświęcona Markowi Grechucie.Poprzednia,W.Majewskiego skupiała się na Marku jako artyście i u wielu pozostawiła niedosyt.Była pozbawiona własciwie faktów z życia prywatnego Marka ,jakichś anegdot z tym związanych i sporo cztelników z tego własnie powodu czyniło jej zarzut.Stąd pomysł pani Danuty,aby tę lukę jakoś wypełnić.Cóż,nie mogę powiedzieć,aby ta książka mnie jakoś szczególnie zachwyciła ,ale też nie chciałbym popaść w jakiś przesadny krytycyzm.Ja o Marku sporo już przeczytałem i sporo z informacji zawartych w tej książce znałem.Niemniej ,jak sądze dla wielu były to jednak rzeczy nowe.Zresztą i ja się o pewnych sprawach dowiedziałem/występ Marka dla Gorbaczowa,kulisy powstania piosenki"Pieśń Kronika"i wiele innych/.Drażniła mnie natomiast w tej książce jakaś dziwna nowomowa pani Danuty,która z lubością powtarzała sformułowania w rodzaju "czolista"czy też "uczciwszy prawdę".Pani Danucie zależało ,aby napisać o Marku jako o człowieku,z wszystkimi jego słabościami i śmiesznościami.I chyba się to udało.Natomiast jeden temat w tej ksążce się nie pojawił.Chodzi o schizofrenią Marka.Zresztą,mówiąc szczerze to gdyby nie artykuł z Dużego Formatu "z Gazety Wyborczej sprzed 5-ciu lat to niewiele ludzi w Polsce by o tej sprawie wiedziało.Mam wrażenie,że sprawa chorób psychicznych to nadal w naszym kraju temat tabu.A przecież nie chodziłoby tutaj o jakies epatowanie tym tematem,wdawanie sie w szczegóły,a jedynie zasygnalizowanie tego problemu.Na koniec powiem o największym plusie tej książki.Otóż są to według mnie fotografie zamieszczone w tej książce.Jest ich,nawet jak na standardy tego typu książek bardzo dużo.