Korowód

Ysandra

O Marku

Niedobrych wróżb nie słyszy,
śni swój łagodny sen.
Wymyślił tak wiele
i tak wiele mógł...

Gdy wicher zły ślad myli nam,
my mamy dobrą mapę.
Nic już nam drogi nie zmyli,
ani noc ni mgła.

Nie można żyć bez wody,
nie można żyć bez chleba,
ale płomienia i ochłody
w duszy też szukać trzeba...
A cóż tak przestrzeń ogarnia,
tak pięknie z nią gra...
To żyje! To potrafi wzruszać...

Ja nie widziałam nigdzie w świecie
takiej zjawy...
I ona to
przywróci wam zdolność
i lotu, i mocy...
Z niej to płynie przekonanie,
że gdzieś w nas błyszczą gwiazdy poezji,
gdzieś w nas idą ludzie niezłomni,
że nawet jednym swoim gestem
dosięgniesz to, co ci pisane.
Dzięki niej
bywasz mniej życiem zmęczony;
zasłania chmury przyszłości złej.

Mądrych ludzi trzeba słuchać
i jak skarb ich chronić.
Pamięć o Nim zostanie święta,
która wieczności wielkiej dosięga...

["Krajobraz pełen nadziei", "Miłość drogę zna", "Pamięci wierszy", "Sztuka", "Patrz, już wszyscy poszli", "Jakby wypłynął nagle", "Człowiek spotęgowany człowiekiem", "W ciszy poranka", "Gdzieś w nas", "Nieoceniona", "Władza", "Żył raz królewicz"] Wiem, że ten jest mało spójny, może go jeszcze dopracuję. Drugi jest dużo lepszy.

"Do Marka"

Odkąd tylko jesteś ze mną,
noszę w sobie radosne odkrycie.
Przyszła do mnie zupełnie inna,
nowa pora mojego życia.
Jesteś latem w zimowe ochłody,
jesteś wiosną w jesienne półmroki,
pierwszym słońca po deszczu promieniem,
pierwszym nieba po burzy obłokiem.
Przeto Bóg co cię stworzył
zbladł, podziwem zdjęty,
żeś uszedł jego dłoniom
w tych pokus odmęty.
W kształt cię ludzki rozżałobnił,
a tyś znów się upodobnił
kwiatom i wszelkim trawom
i źbłom gorzkiej mięty...
Każde twoje słowo słodkie mym sercu
i wywołuje dreszcze.
Na tyle spraw codziennie innych
mówisz, wiesz jak jest:
"Ważne są tylko te dni,
których jeszcze nie znamy"...
Słowa twe dziwnie poją i kołyszą.
Jak kwiatem każdym słowem twym
się pieszczę...
Kocham je, kocham za to,
że piękne, że twoje...
W twoich oczach dwa ogniki
już zwiastują, znaczą cel...
Chciałabym oczu twoich chmurność
ocalić od zapomnienia.
Bronisz mnie,
bym nie zamieniała serca w kamień
przez noce i dnie.
Więc ja chciałabym twoje serce
ocalić od zapomnienia.

["Odkąd jesteś", "Ani zmora z jeziora, ani sen skrzydlaty...", "Mów do mnie jeszcze", "Takiej miłości nam życzę", "Dni, których nie znamy", "Hasło nasze", "Świecie nasz", "Ocalić od zapomnienia", "Pamięci wierszy"]